Lisa

Mijn leven was nogal moeilijk voordat ik bij Yes We Can Clinics kwam. Ik ben altijd groter geweest dan de andere kinderen in mijn klas. Daardoor mochten kinderen in mijn klas niet veel met mij afspreken. De ouders van die kinderen dachten dat ik al veel ouder was en zij begrepen niet waarom ik met hun kinderen wilde afspreken.

In groep zes werd ik gepest door mijn leraren. Ze zeiden dat ik dom was, dat ik niet zoveel moest vragen omdat ze hun tijd aan de kinderen wilden besteden die wel wat konden en die hun uitleg wel begrepen. Thuis vertelde ik steeds dat ik werd gepest, maar mijn ouders geloofden mij niet. Logisch, want welke ouder gelooft nou dat een leraar een leerling treitert. Maar doordat dit gebeurde werd ik steeds brutaler en meer respectloos naar de mensen om mij heen. Na een aantal maanden kregen mijn ouders door dat ik niet loog. Ouders van andere kinderen hadden dit ook meegekregen en hebben dit natuurlijk tegen mijn ouders gezegd.

Toen ik in groep acht zat, kwam mijn opa in het ziekenhuis terecht. Mijn ouders hebben in eerste instantie tegen mij gelogen toen ik vroeg waarom mijn opa daar lag. Ze zeiden dat hij maar een griepje had. Even later hoorde ik van mijn nichtje, die een aantal jaren jonger is, dat hij een zware longontsteking had. Ik begreep niet waarom mijn ouders tegen mij hadden gelogen en ben hier ook heel lang boos over geweest. Een paar maanden later is mijn opa overleden.

Ik ging meer eten om mijn emoties weg te stoppen. Mijn opa was de belangrijkste man in mijn leven en dan is het een klap als hij weg valt. In het begin dacht ik dat het een fase was die vanzelf wel over ging. Maar die fase ging niet over. Het werd alleen maar erger. Ik at niet meer alleen mijn verdriet over mijn opa weg, maar ik begon al mijn emoties weg te eten.

Ik begon, ondanks mijn astma, met roken en ik loog veel tegen mijn ouders. Ik koos niet altijd de juiste vrienden en deed veel dingen die ik van mijn ouders niet mocht. Ik luisterde totaal niet meer naar hen en ben een aantal keer weggelopen. Ook ging het tussen mij en mijn vader niet zoals het moest. Mijn vader was voor zijn werk veel in het buitenland, waardoor ik hem weinig zag. Ik had niet echt het gevoel dat hij van mij hield en gaf dat gevoel dan ook terug aan mijn vader. Dit alles maakte dat er veel spanningen waren.

Uiteindelijk heb ik bij de ggz om hulp gevraagd. Ik heb veel begeleiders gehad. Doordat mijn leraren zo slecht met mij om zijn gegaan, was ik heel wantrouwig geworden naar volwassenen toe en hebben de begeleiders veel moeite moeten doen om mijn vertrouwen te winnen.

Op het moment dat ik ze eindelijk begon te vertrouwen, gingen ze weg en begon alles weer opnieuw. Uiteindelijk was ik hier klaar mee en hebben we besloten mij in te schrijven bij een obesitaskliniek. Daar zou ik in de zomer van 2013 naartoe gaan. Uiteindelijk kreeg ik te horen dat de wachtlijst langer was dan gedacht en dat ik er pas in 2014 naartoe kon. Ik wilde niet meer zo lang wachten. Dit ging helemaal de verkeerde kant op. Ik ging kijken naar andere mogelijkheden.

Uiteindelijk kwam ik bij Yes We Can Clinics terecht en heb ik mij daarvoor ingeschreven. Toen ik mijn intake had gehad, was ik dolblij. Op 19 juni ben ik naar de kliniek gegaan. Bij aankomst was ik nog blij en had ik er heel veel zin in, maar bij het avondeten begon ik heel erg heimwee te krijgen. De hele avond heb ik gehuild omdat ik naar huis wilde.

Als ik erop terugkijk, ben ik blij dat ze mij daar gehouden hebben. Het was een zwaar programma, maar wel één waar ik heel veel van heb geleerd. We hebben veel activiteiten gedaan en veel gepraat over de problemen die de oorzaak van de verslaving waren. We werden in groepen verdeeld en begeleid door een counselor. Daarnaast kreeg ik één-op-één sessies met mijn behandelaar. Tijdens deze gesprekken ging ik dieper in op wat er met mij is gebeurd. Ook bij deze behandelaar duurde het een tijdje voordat ik haar kon vertrouwen. De activiteiten deden we samen met de coaches. Zij waren er de hele dag en zorgden ook heel goed voor je.

Na vijf weken kwam de verbindingsdag, anders gezegd: ‘The no more bullshit day’. Dit is de dag waarop je de kans had om alles eerlijk aan je ouders te vertellen. Het was een hele zware dag, maar ook de mooiste dag van mijn leven. Ik was zo blij dat ik eindelijk alles eerlijk had gezegd. Na vijf weken mocht je ook post ontvangen en twee keer per week naar huis bellen. De tien weken zijn snel voorbij gegaan. Ik ben heel dankbaar dat ik deze kans heb gekregen.