Jara

‘’TOEN IK 16 WAS GEBEURDE ER IETS TRAUMATISCH’’ 

Hoe erg de situatie was voor ik naar de kliniek ging? Heel slecht. Ik denk dat dit begon op mijn 15e. Toen is er in het ziekenhuis ontdekt dat ik een afwijking in mijn bloed heb. Ik moest deze periode erg vaak naar het ziekenhuis en ik voelde mezelf steeds eenzamer. Want hoe praat je over zoiets met mensen die dat niet hebben? Ik ging ervan uit dat zij het niet zouden begrijpen. Ik keerde steeds meer in mijzelf en ik werd met de dag angstiger.

In deze periode werd ik misbruikt en dat gebeurde in het donker. Daardoor associeerde ik het donker aan mijn trauma, waardoor ik mijzelf 's avonds volledig isoleerde. Dit zijn ook de momenten geweest waarop mijn zelfbeschadiging begon. Ik belandde hierdoor op de eerste hulp. Iedereen zag hoe slecht het met mij ging, maar praten deed ik niet. Althans, niet met mijn ouders en zusje. Ik zat in de overlevingsmodus na 3 jaar therapie, maar ik kwam er niet verder mee.

Ik ben zelf opzoek gegaan naar hulp en kwam Yes We Can Clinics tegen. ''Dit is het, dit is waar ik wil zijn'' heb ik mijn therapeut verteld.

‘’JE HOEFT MAAR 1 DING TE VERANDEREN’’

Het is dat bekende zinnetje van Yes We Can-oprichter Jan Willem Poot dat nog regelmatig door mijn hoofd spookt: ''Je hoeft maar één ding te veranderen: alles.'' Ik heb in de kliniek en tijdens de nazorg zoveel nieuwe inzichten en tools gekregen om mezelf uit de put te trekken. Ik weet nu wat ik moet doen om er weer iets moois van te maken.

Ik heb een mooie herinnering aan de wandeling die ik maakte met mijn behandelaar in de kliniek. Op blote voeten door het bos. Om gewoon eens te voelen. De wind, de blaadjes en de takjes en om eens naar mezelf te gaan en het moment bewust te voelen. Dat was ik totaal niet gewend, want de anti-depressiva verdoofde mijn gevoel en hierdoor was ik volledig afgestompt. Op de derde dag van mijn behandeling werd mij medegedeeld dat we mijn medicatie zouden gaan afbouwen. De keren dat ik door het bos heb gelopen dacht ik: ''Wauw, dit is pas écht voelen.''

Een ander belangrijk keerpunt in mijn tijd in de kliniek was 'Over de streep'. Een groepsactiviteit die in het teken van herkenning, openheid, eerlijkheid en kwetsbaarheid staat. Daar realiseerde ik me; "Shit, ik ben gewoon niet alleen. Dit zijn mensen die mij begrijpen, die hetzelfde hebben meegemaakt en hetzelfde voelen. Het is oké."

Ik ben ervoor gegaan. Nu sta ik hier, therapie vrij en in mijn laatste jaar VWO. Hier ben ik onwijs trots op. Hierna wil ik de zorg in, als arts of psycholoog. Ik doe alles nu stap voor stap en wil niks overhaasten, iets wat ik geleerd heb bij Yes We Can Clinics.